Rząd Jeździecki ;)

Każdy jeździec powinien wiedzieć, jak działają poszczególne elementy rzędu jeździeckiego i jak je dopasować do konkretnego konia. Jeśli rząd jest nieodpowiedni, w złym
stanie czy też źle dopasowany, może utrudniać jazdę. Dobre siodło ułatwi naukę poprawnego dosiadu i umożliwi równomierne rozłożenie ciężaru ciała po obu stronach
grzbietu konia. Uzda powinna być wykonana z miękkiej skóry i zawsze czysta. Poszczególne rodzaje kiełzna rozmaicie oddziałują na bezzębną krawędź żuchwy.
**Uzda tzw. ogłowie
Uzda jest to zestaw połączonych sprzączkami skórzanych pasków, które utrzymują kiełzno w odpowiednim miejscu w pysku konia. Do kółek kiełzna są przypięte wodze.

*Uzda z nachrapnikiem hanowerskim
1. kiełzno typu wędzidłowego
2. wodze 
3. pasek policzkowy
4. policzko nachrapnika
5. nachrapnik 
6. podbródek
7. podgardle 
8. nagłówek 
9. naczółek

Nagłówek - reguluje ułożenie kiełzna w pysku.
Naczułek - zapobiega zsuwaniu się uzdy do tyłu.
Paski policzkowe - łączą nagłówek z kółkami kiełzna.
Podgardle - zapobiega przesuwaniu się uzdy do przodu.
Nachrapnik - wspomaga działanie kiełzna.
Kiełzno - zazwyczaj najlepszym kiełznem dla konia jest wędzidło. Wędzidło o cienkich ogniwach ostrzej działa na pysk konia niż wędzidło o grubych ogniwach.
Najłagodniejsze są wędzidła gumowe.
Wodze - umożliwiają jeźdźcowi oddziaływanie na pysk konia.

Rodzaje wędzideł:
Są różne rodzaje wędzideł. Tak jak w przypadku tranzelek, każde z nich ma inną funkcję. Wędzidła łamane, czyli te, z którymi spotykacie są na codzień, zostały
wymyślone przez osobę, której widocznie zależało na tym, aby koń mógł swobodnie pić wodę z metalem w pysku :) Jest ono dla konia najwygodniejsze, jednak oddziałowuje
najlżej ze wszystkich dostępnych wędzideł. Aby wzmocnić jego działanie, wymyślono "wąsy". Zapobiegają one zbytniemu przesuwaniu się wędzidła w pysku, a także
zapewniają czulszy kontakt. Są oczywiście różne rodzaje "wąsów'.

Kolejną, udoskonaloną wersją wędzidła łamanego, jest wędzidło pessoa. Składa się ono z czterech kółek, z czego jedno służy do przytrzymywania pasków policzkowych,
 drugie do przytrzymania wędzidła w pysku konia, a pozostałe dwa do podpięcia wodzy. Jeździec używający tego wędzidła ma więc do wyboru dwa kółka, których użycie
powoduje mocniejszy kontakt I silniejszy nacisk na pysk konia. Tego wędzidła powinni używać tylko doświadczeni jeźdźcy.
Podobne działanie ma pelham, który nie ma wprawdzie tak mocnego działania jak munsztuk, jednak jest silniejszy od zwykłego wędzidła. Posiada bezpośrednio
przymocowane do wędzidła czanki posiadające po dwa otwory na wodze.

Innym rodzajem wędzideł, są wędzidła proste, czyli składające się tylko z jednego ogniwa. Mają one mocniejsze działanie I są stosowane najczęściej przy treningu koni,
oraz w sporcie, zwłaszcza w ujeżdżeniu I powożeniu.
Najbardziej znanym kiełznem prostym jest munsztuk. Jest to kiełzno nakładane dodatkowo obok wędzidła. Do niego przymocowana jest także osobna para wodzy, co
umożliwia jeźdźcowi oddziaływanie jednym, drugim bądź obydwoma naraz. Składa się on ze ścięgierza i czanek zaopatrzonych w haczyki do mocowania łańcuszka, który
poprzez ramiona czanek tworzy dodatkowy ucisk na szczękę konia. Pozwala on dobremu jeźdźcowi lepsze oddziaływanie na zwierzę.
Poza tymi standardowymi wędzidłami, są także takie, których używa się tylko na parady, lub takie, które zostały zaprojektowane specjalnie dla jednego konia.
*SIODŁA
Są różne rodzaje siodeł. Każde z nich jest przeznaczone do innej dyscypliny jeździeckiej. Najczęściej spotykanym rodzajem są siodła wszechstronne. Są idealne do rekreacji, dla
osób, które oczekują od siodła wygody i stabilności. Siodła tego typu mają dosyć głębokie siedzisko oraz wysoki łęk. Poduszki kolanowe są miękkie i średniej wielkości. Siodła
ujeźdźeniowe są z reguły większe i cięższe. Mają także głębokie siedziska, ale ich poduszki kolanowe wyglądają zupełnie inaczej niż w siodłach wszechstronnych. Są długie i
płaskie, co umożliwia czulszy kontakt z koniem i lepsze oddziaływanie na niego. Siodła ujeźdźeniowe są bardzo wygodne. Podpina się do nich specjalne popręgi, przeznaczone
tylko do ujeżdżenia.
Kolejnym rodzajem siodeł są siodła skokowe. Tutaj nie jest najważniejsza wygoda, tylko lekkość. Siedziska takich siodeł są płytkie i mało stabilne, a poduszki kolanowe małe
i dosyć twarde. Generalnie siodła te są małe, więc niezbędna jest dobra równowaga jeźdźca.
Najrzadziej w naszym kraju spotykanym typem siodeł są siodła westernowe. Dyscyplina western nie jest u nas tak dobrze rozwinięta jak w innych krajach, niemniej jednak
w niektórych stadninach preferowana jest właśnie jazda w stylu western. Siodła te są najwygodniejsze ze wszystkich wyżej wymienionych. Zostały stworzone po to, aby
nawet podczas długiej i męczącej podróży stwarzać komfort dla jeźdźca. Charakteryzują się one głębokim, odpowiednio wyprofilowanych siedziskiem, wysokim łękiem, oraz
stabilnymi strzemionami, które stwarzają komfortowe warunki dla zmęczonych długą jazdą nóg jeźdźca.
siodła wyścigowe. Są bardzo małe, bardzo lekkie I bardzo niewygodne. Ale to są właśnie ich zalety, dzięki którym konie mogą biec szybciej I nic im nie przeszkadza.
*Łęk przedni - chroni kłąb konia
Łęk tylny - zapobiega opieraniu się siodła o kręgosłup konia
Poduszki podbicia - chronią koński grzbiet
Popręg - mocuje siodło na grzbiecie konia, musi być bardzo mocny.
Poduszki kolanowe - stabilizują położenie nogi jeźdźca
*Siodło
1.łęk przedni
2.łęk tylny 
3.poduszki podbicia
4.popręg 
5.strzemię 
6.puślisko
7.tybinka 
8.poduszka kolanowa 
9.wycięcie przedniego łęku
~Siodła do jazdy w terenie
Nowoczesne siodło terenowe z pochodzenia kulbaki wojskowej z pełnym osprzętem umożliwiający wielodniowe wyprawy. Trekker oferuje zarówno jeźdźcowi, jaki koniowi
najwyższy komfort jazdy nawet podczas wielodniowych wypraw. Przez specjalną konstrukcję poduszek i wysoko zawieszone siedzisko, grzbiet koński zachowuje pełną
swobodę ruchu, i zabezpieczony jest przed urazami i otarciami. Lekkość siodła, miękkość siedziska oraz możliwość przymocowania do niego wielu dodatków, jakie Trekker
posiada są jego niepowtarzalnymi walorami.
Lekka, bezpieczna, wygodna kulbaka przeznaczona do jazdy w terenie. Ma możliwości przymocowania toreb i sakw. Dostosowana do podpinania popręgów krótkich przez
przedłużone przystuły. Strona przylegająca do boku konia jest wyłożona sztucznym futrem

*WODZE POMOCNICZE

Wyróżniamy kilka rodzajów wodzy pomocniczych. Najbardziej znaną wodzą tego typu jest wytok. Wytok przymocowuje się po obu stronach do wodzy i do popręgu
 (na szyi jest także pasek trzymający w jednym miejscu całą "konstrukcję" :). Zapobiega on zbytniemu podnoszeniu głowy przez konia. Najczęściej stosowany przy
niespokojnych, młodych  koniach i w sporcie. Istnieje także wytok sztywny, który jest przymocowywany bezpośrednio do kółek wędzidła (lub kawecanu) i nie pozwala
koniowi wysoko unosić głowy.
Jest jeszcze jeden rodzaj wytoku, o którym niestety niewiele wiem, ale jest stosowany w powożeniu. Przymocowuje się go do górnej części tranzelki i podpina do pewnych
pasków na grzbiecie. Jest dla konia bardzo niewygodny, ponieważ zmusza do unoszenia głowy wysoko do góry. Stosowany jest tylko i wyłącznie dla "upiększenia" konia.
Jak tylko dowiem się na jego temat czegoś więcej, zamieszczę informacje na stronie.
Wodzą pomocniczą, która zna chyba każdy, są wypinacze. Są to dwa paski, nie połączone ze sobą, które przypina się do kółek wędzidła i do popręgu. Za pomocą wypinaczy
uczy się konia zbierania. Na koniu, który ma mocno podpięte wypinacze nie powinno się jeździć, ani tym bardziej skakać. Można mu wtedy zrobić dużą krzywdę.
Są wypinacze skórzane i gumowe. Te drugie są według mnie lepsze, ponieważ nie ograniczają tak bardzo ruchów głowy konia.
Wodzą pomocniczą, używaną przeważnie przez doświadczonych jeźdźców, jest czarna wodza. Wychodzi ona z rąk jeźdźca, przez kółka wędzidła i jest przymocowana
do popręgu. W przeciwieństwie do wypinaczy, na czarnej wodzy można jeździć i właśnie tak się ją najczęściej stosuje (można pracować na niej z ziemi). Służy do nauki
zbierania konia, w tym podstawiania nóg pod kłodę (większego zaangażowania zadu do pracy).
Zarazie to by było na tyle.

*POMOCE JEŹDZIECKIE-POMOCE NATURALNE
Łydki - każą koniowi przyspieszać, utrzymują go na prostej trasie bądź nakazują wykonanie skrętu.
Ręce - służą do kierowania koniem. Wrażliwą i czułą ręką łatwo możemy utrzymać stały kontakt z psykiem konia.
Dosiad - mięśnie krzyża, pośladków i łydek służą do popędzania konia oraz do przygotowania go do wykonania przejść.
Głos - należy go używać oszczędnie, aby pochwalić, skarcić lub uspokoić konia.
POMOCE SZTUCZNE
Palcat, ostrogi - jeżeli koń nie reaguje na naturalne pomoce, możemy użyć pomocy sztucznych.

Chody koni:)

*STĘP  - chód czterotaktowy. Przynajmniej dwie kończyny mają równocześnie kontakt z podłożem. Kolejność stawiania nóg w stępie: pierwsza rusza tylna noga, za nią
noga przednia po tej samej stronie. Za nią następuje druga noga tylna i na końcu noga przednia po tej samej stronie.
*KŁUS - chód dwutaktowy. Kończyny przekątnej pary nóg jednocześnie dotykają podłoża. Kłus ćwiczebny - jeździec jedzie, nie unosząc sie w siodle. Kłus anglezowany
- jeździec na przemian unosi się i opada w siodło. Kolejność stawiania nóg w kłusie: lewa tylna noga i prawa przednia odbijają się jednocześnie od ziemi. W tym momencie
druga para nóg po przekątnej znajduje się w powietrzu.
*GALOP - chód trzytaktowy. Kolejność stawiania kończyn przy galopie w prawo: lewa tylna, prawa tylna i lewa przednia, prawa przednia, po czym następuje moment,
gdy wszystkie cztery kończyny znajdują się w powietrzu.
*CWAŁ - najszybszy chód konia. Cwał to odmiana galopu, ale w odróżnieniu od galopu, jest chodem czterotaktowym.

~Istnieją także konie o chodach specjalnych. Niektóre z nich są do nauczenia, jednak zajmuje to sporo czasu.
*Inochód to odmiana kłusa. Charakteryzuje się tym że koń nie stawia nóg parami po przekątnej, ale stronami, czyli przednia i tylna lewa, potem przednia i tylna prawa.
 Koniowi jest wtedy ciężko utrzymać równowagę, zatem jego kroki są wtedy krótki, ale szybkie.
*Trawers - koń porusza się do przodu z ciałem ustawionym ukośnie. Kopyta pozostawiają trzy linie śladów: linia wewnętrzna zrobiona przez lewą tylną nogę,
linia środkowa przez lewą przednią i prawą tylna (nastepującymi po sobie), linia zewnętrzna po prawej przedniej.
*Pasaż - jest to wolny, zebrany kłus, w którym koń wykonuje bardzo wysokie kroki.
*Piaf - jest to kłus wykonywany w miejscu, przy bardzo silnym zebraniu konia. Tu koń również wykonuje wysokie kroki.




*Kontrgalop - w zasadzie nie jest chodem specjalnym, tylko galopem "ze złej nogi". Koń galopując w lewo galopuje z prawej nogi. Kontrgalop często jest wykonywany
na konkursach ujeżdżenia.

Pielegnacja koni ;)

*CZYSZCZENIE KOPYT
Pielęgnację konia zaczynamy od wyczyszczenia kopyt.
Należy złapać go za nogę w okolicy pęciny i powiedzieć "noga" lub "daj nogę" (w różnych stajniach się inaczej mówi).
Kopyto czyścimy kopystką wokół tzw. strzałki. Uważaj, szczególnie przy czyszczeniu rowka strzałkowego, by nie zranić konia.
Tak samo postępuj z innymi kopytami.
W przypadku czyszczenia tylnych kopyt złap konia w okolicy pęcin i wyciągnij nogę lekko ku tyłowi. Dzięki temu rumak nie będzie miał jak Cię kopnąć :), a o atak ze
 strony drugiej nogi się nie obawiaj :).

*CZYSZCZENIE SIERŚCI
Kiedy kopyta mamy już czyste przystępujemy do czyszczenia sierści konia. W tym celu używamy szczotki włosianej i zgrzebła, które służy do oczyszczania szczotki.
Czyszczenie zacznij za uszami konia i zgodnie z układem sierści szczotkuj szyję, kłodę i nogi po obu stronach.

Pamiętaj o tym by co jakiś czas wyczyścić szczotkę o zgrzebło. W tym celu należy przesunąć zgrzebło po włosiach szczotki. Potem postukaj zgrzebłem o ziemię by strzepnąć
z niego bród osiadły podczas czyszczenie\a szczotki. Obydwie te czynności rób daleko od konia.
ROZCZESYWANIE GRZYWY I OGONA
Najpierw rozplącz ogon, a następnie delikatnie rozczesuj go szczotką do włosia. Pamiętaj by przy tej czynności stać z boku, a nie z tyłu konia, by ten nie mógł Cię kopnąć.
Następnie, za pomocą specjalnego grzebienia, delikatnie rozczesz grzywę i grzywkę.

 *PRZEMYWANIE
Za pomocą gąbki przetrzyj nozdrza i oczy konia. Łagodnie przemyj oczy, potem wyciśnij gąbkę i przetrzyj nozdrza i pysk. Po tej czynności wypłucz gąbkę. Osobną gąbką
przetrzyj odbyt konia. Następnie umyj gąbkę i ręce.
 NA KONIEC...

Zwilżoną szmatką przetrzyj całe ciało konia zgodnie z układem sierści. Dzięki temu usuniesz pozostały brud, a sierść będzie lśniąca i gładka.

żywienie koni

Pokarm i woda stanowią dwie najważniejsze rzeczy w życiu konia. Zwierzę pozbawione odpowiedniej ilości pożywienia i wody zacznie chudnąć, jego stan zdrowia pogorszy się i w stosunkowo krótkim czasie zdechnie. Zjawisko to można zaobserwować u dzikich koni i kuców zwłaszcza w okresie zimy lub warunkach suszy. Niestety, konie są czasem zaniedbywane przez właścicieli, którzy ignorują ich podstawowe potrzeby lub często nie troszczą się o nie wystarczająco dobrze.
Koń, który nie wykonuje żadnej pracy, nie potrzebuje takiej ilości pożywienia jak ten, który pracuje lub poddawany jest intensywnemu treningowi. Zbyt obfite karmienie może być równie szkodliwe jak niedożywienie. Przekarmione zwierzę łatwo rozpoznać, gdyż jego brzuch nienaturalnie wystaje po obu stronach, a mięśnie są zwiotczałe. Stan taki nie nastąpi, jeżeli koń otrzyma właściwe pożywienie i rozsądną porcję ruchu.
 *PORY KARMIENIA
Zwykle karmimy konie rano około godz. 7-8, w południa około godz. 13-14 i wieczorem około godz. 18-19. Karmienie możemy skoordynować z porą treningu, gdyż koń nie powinien być wzięty na trening wcześniej niż 1-1,5 godz. po posiłku. Najlepiej żeby "obiad" przypadał jakiś czas po treningu lub trening był przeprowadzony 1,5 godz. po "obiedzie" lub po "śniadaniu".
 *Zużycie Energii
Zużycie energii przez konia domowego, od którego wymaga się siły, szybkości i długotrwałej pracy w zaprzęgu lub pod siodłem, jest zróżnicowane. Jeśli nie zapewnimy koniowi wysokokalorycznego pożywienia, nieosiągalnego w warunkach naturalnych, może stracić kondycję. podawany pokarm musi być zbilansowany pod względem energetycznym, zawierać pozostałe składniki odżywcze, witaminy i dodatki mineralne niezbędne dla utrzymania konia w doskonałej kondycji.

*Cele Prawidłowego Żywienia
1. Utrzymanie zdrowia konia na takim poziomie, który zapewnia odporność na choroby lub łagodzi ich przebieg tak, iż szybko następuje wyzdrowienie.
2. Uzyskanie, także z pomocą odpowiedniego treningu i pielęgnacji, sprawności fizycznej, umożliwiającej wykonywanie pracy.
3. Unikanie jakiegokolwiek stresu żywieniowego. Pasza zbyt kaloryczna lub o zbyt wysokiej zawartości białka może spowodować stres i wynikające z niego konsekwencje dla konia.

*Zasady Żywienia
1. Ilość energii przyjmowanej z pokarmem musi równoważyć jej straty. Nadmiar podawanego pożywienia obciąża układ trawienny i krążenia, obniżając ich sprawność. Niedobory składników pokarmowych prowadzą do utraty kondycji.
2. Paszę podawać trzeba często i w małych dawkach- największa jednorazowa dawka paszy treściwej nie powinna przekraczać 2 kg. (jest to jednak tylko uogólnienie dlatego że patrząc na tabelę żywieniową ciężko nie przekroczyć dawki 2 kg. gdy koń ma 180 cm i wykonuje ciężką pracę :))
3. Po nakarmieniu należy zapewnić godzinną przerwę na trawienie, zanim koń przystąpi do pracy.
4. Powinny być zachowane proporcje pomiędzy paszami o wysokiej wartości odżywczej, a paszą objętościową, którą zazwyczaj jest siano. Powinno ono stanowić od 50% do 75% dawki pokarmowej- wtedy układ trawienny funkcjonuje najlepiej.
5. Koń musi mieć zawsze dostęp do wody, niezbędnej dla prawidłowego przebiegu procesu trawienia.

*DZIENNA DAWKA ŻYWIENIOWA
~Koń sportowy
owies - 5-7 kg, siano - 8kg
otręby, śruta kukurydziana lub inne dodatki - 1/2 kg
witaminy - miarka (z opakowania) do owsa
marchew - (okres zimowy) 2-3 kg
świeża słoma jako ściółka

~Koń rekreacyjny
owies - 4-6 kg, siano - 6-7 kg
otręby pszenne lub inne dodatki - 1/2 np. co drugi dzień
marchew - (okres zimowy) 2 kg
Prawidłowe żywienie konia opiera się na kilku podstawowych zasadach. Stosunek paszy objętościowej do treściwej zależy od rodzaju pracy wykonywanej przez konia
 i powinien być następujący (pasza objętościowa-siano: pasza treściwa)
*Ilość Skarmianej Paszy
Zapotrzebowanie na składniki pokarmowe to cecha indywidualna




ODŻYWIANIE:

Pasze treściwe
 Owies-
Owies jest najwłaściwszą paszą treściwą, ma właściwości pobudzające i wzmacniające. Wartość odżywcza zależy od jakości, gleby, nawożenia i warunków zbioru. Nie
wolno podawać świeżego, gdyż możę doprowadzić do kolki konia. Musi odleżeć conajmniej 5/6 tygodni. Owies musi być suchy, miękki, oczyszczony z kwasów. Jeśli jest źle
trawiony przez konia, musi być gnieciony. Takowy podaje się młodym koniom 6 kg na dobę.
Jęczmień -
W Polsce traktowana jest jako pasza dodatkowa. Zawiera dużo tłuszczu, jest tucząca. Podaje się ją najczęściej koniom roboczym. Jeśli ziarna są bardzo twarde,
 wymaga gniecenia (śrutowania), lub ugotowania. Podaje się 3-5 kg na dobę.
 Kukurydza-
Jest tucząca, bogata energetycznie. Za duża dawka prowadzi do szybkiego pocenia i przemęczenia konia. Dawka: 1 porcja jęczmienia; 3 porcje kukurydzy.
  Siemię lniane -
 Łagodzi stany zapalne i choroby. Reguluje trawienie. Podaje się przegotowane, lub zgniecione, 1/2 kg - 3/4 kg na dobę.
 Otręby pszenne-
Przed podaniem otrębów należy zwilżyć je wodą, gdyż suche powodują kolkę. Podajemy przez 3-4 miesięcy, potem miesiąc przerwy.
 Pasze objętościowo-suche
 Siano-
Siano musi być dobre, wpływają na to warunki klimatyczno-glebowe, pora zbioru oraz to, jak jest przechowywane i zbierane. Jeśli jest zbyt świeże, przechowywane
w złych warunkach powoduje wzdęcia, kolkę lub ochwacenie. Zimą nie wolno podawać spleśniałego. Czasami siano jest bardzo zapylone, co prowadzi do podrażnienia
 układu oddechowego. Aby uniknąć tego problemu, należy przed podaniem namoczyć w wodzie. Dawka: dla koni lekkich 5-7 kg dziennie, dla koni ciężkich 10-12 kg
 dziennie.
 Zielonki suszone-
Jest to bardzo wartościowa pasza. Przygotowuje się ją mechanicznie. Najkorzystniejsza mieszanka jest z owsa.
  Słoma-
Ma ona małą wartość odżywczą, Musi odleżeć do 4 tygodni. Słoma owsiana jest lekka i ma lekkie działanie. Jako ściółka lepsza jest twardsza: żytnia i pszenna; jako odżywcza:
owsiana.
 Zielonka-
Jest to wartościowa pasza bogata w białko, witaminy i składniki mineralne. Koniom sportowym podajemy ją zamiast siana 1 raz dziennie. Jeśli jest nieświeża może
spowodować kolkę. Dobra jest dla klaczy mających źrebięta. Dawka: do 30 kg dziennie.

Pastwisko
 Pasze okopowe
Zawierają dużo wody i składników mineralnych.

 Marchew
Posiada witaminy A i C, ma wartości dietetyczne. Podajemy głównie zimą. Nie wolno nią przekarmiać. Źrebiętom i starszym koniom podajemy rozdrobnioną.

 Buraki (cukrowe i pastewne)
Buraki najlepiej podawać rozdrobnione z sianem 5-10 kg dziennie. Nie podajemy koniom sportowym.

 Ziemniaki
Są tuczące, nie podajemy ich koniom wierzchowym, lecz pociągowym. Dawka: 1-2 kg dziennie.

 Lizawka
Pasza uzupełniająca, bryłki soli. Uzupełnia niedobór wapnia. Dawka: do 30 g dziennie.


POJENIE:
Woda powinna być czysta i świeża. Miska lub wiadro, w którym podajemy wodę powinno być czyste, gdyż zapobiegnie to chorobom. Nie wolno podawać zaraz po wysiłku.
Poi się przed oraz godzinę po karmieniu. Koń powinien mieć stale dostęp do wody. Musimy też pamiętać, że nie wolno poić konia zgrzanego, bezpośrednio po wysiłku,
szczególnie w czasie upałów. Tam gdzie są automatyczne poidła, trzeba w razie potrzeby wodę zakręcić.






proszę o komentarze :) 

*sporty konne*

Głównym kierunkiem wykorzystania koni, zarówno w Europie, jak i w Ameryce północnej, jest sport jeździecki i rekreacja konna. Ten rodzaj użytkowania koni będzie się z
pewnością nadal rozwijał; jego popularność wciąż rośnie, przyciągając rzesze miłośników tych wspaniałych zwierząt. Nowoczesna hodowla zmierza ku temu, by konie
nadawały się do sportu wyczynowego. Zróżnicowane cele użytkowe doprowadziły do wytworzenia wielu mniej lub bardziej wyspecjalizowanych ras, których hodowla stanowi
 nieraz ważną gospodarczo dziedzinę na danym terenie.
Polowanie czy gra w polo znane są już od wieków. Wyścigi konne stały się popularne na całym świecie w XVIII wieku. Konie wyścigowe lub konie pełnej krwi biorą udział w
 gonitwach i biegach terenowych z przeszkodami. Dla bezpieczeństwa zarówno jeźdźca, jak i konia dżokej powinien być doświadczony, a jego umiejętności duże. Konkurencje
 sportowe tego typu są niebezpieczne i upadek może zakończyć się poważnym uszkodzeniem ciała. Oprócz tradycyjnych wyścigów konnych istnieje wiele innych wyszukanych
sportów, w których konie biorą udział. Wyścigi konne na śniegu, tzw. "skijoring", wymagają umiejętności i opanowania. Koń bez jeźdźca na grzbiecie ciągnie za sobą zawodnika
 na nartach, który trzyma dwa postronki połączone z uprzężą i powozi koniem za pomocą dwóch długich lejc. Sport ten może stać się szczególnie niebezpieczny, a nawet
 może dojść do śmiertelnego upadku w sytuacji, gdy zawodnik zaplącze się w postronkach koniach innego zawodnika.
Stany zjednoczone i Kanada znane są z imprez zwanych rodeo, w czasie których kowboj zagania bydło. Jednym z najsłynniejszych miejsc związanych z rodeo jest Calgary
Stampede, gdzie odbywa się wiele konkurencji. Do najbardziej widowiskowych zaliczane są wyścigi "wozu z żywnością", kiedy zaprzęg czterech koni ciągnie z dużą prędkością
tradycyjną polową kuchnię. Fascynujące są też zawody, w których zadaniem dosiadających konie jest złapanie młodych wołów (tzw. campdrafting).
Innymi sportami hippicznymi mogą być sporty drużynowe. We Francji popularna jest koszykówka rozgrywana z grzbietów końskich. W wielu krajach doskonałą zabawę
stanowi szybkie polo, polegające na uderzaniu małej piłeczki drewnianym młotkiem.
Koń od tysięcy lat zajmuje ważną pozycję jako zwierzę użyteczne człowiekowi. Zgodnie z ludzkimi potrzebami zmieniały się np. sposoby jego zachowania. To m. in. miłość do
 zwierząt zawsze kierowały ludźmi, którzy chętnie z nimi eksperymentowali i obcowali.
W historii koni i ludzi zaobserwować można nietylko głęboką miłość, ale niestety też ich bezlitosne traktowanie, a nawet zagładę.


Wyjaśnienie najważniejszych skrótów obowiązujących w sportach konnych:

*IMPREZY KRAJOWE
ZOO-zawody ogólnopolskie oficjalne
ZO-zawody ogólnopolskie
MP-mistrzostwa Polski
KPP-klubowy puchar Polski
Ms-mistrzostwa strefy
MO-mistrzostwa okręgu
ZS-zawody strefowe

*KATEGORIE WIEKOWE STOSOWANE W SPORTACH KONNYCH
J-juniorzy
MJ-młodzi jeźdźcy

*IMPREZY MIĘDZYNARODOWE
CAIO-międzynarodowe oficjalne zawody w powożeniu
CAI-międzynarodowe zawody w powożeniu
CCIO-międzynarodowe oficjalne zawody we WKKW
CCI-międzynarodowe zawody we WKKW
CDIO-międzynarodowe oficjalne zawody w ujeżdżeniu
CDI-międzynarodowe zawody w ujeżdżeniu
CSIO-międzynarodowe oficjalne zawody konne w skokach przez przeszkody
CSI-międzynarodowe zawody konne w skokach przez przeszkody
CVIO-międzynarodowe oficjalne zawody w woltyżerce
CVI-międzynarodowe zawody w woltyżerce
CEIO-międzynarodowe oficjalne zawody w rajdach długodystansowych
CHI-międzynarodowe zawody konne
CEI-międzynarodowe zawody w rajdach długodystansowych

*POLO
Polo jest najszybszą grą zespołową świata. W swojej obecnej postaci rozwinęło się w Indiach, do Europy trafiło za pośrednictwem Anglików. Gra zdobyła szczególną
popularność w Ameryce Południowej, a krajem gdzie hoduje się jedne z najlepszych kuców do polo jest Argentyna. Gra toczy się pomiędzy dwiema drużynami po czterech
 graczy, na boisku o wymiarach 274x182m., z bramkami po obu stronach. Celem gry jest wbicie piłki uderzanej specjalnymi młotkami do bramki przeciwnika

*RODEO
Wiele barwnych widowisk tego typu obejmują takie tradycyjne elementy jak: ujeżdżanie koni, łapanie cielaka na lasso. Rodea są organizowane w: USA, Kanadzie i Australii.

*POWOŻENIE
Powożenie to jeszcze jedna starożytna dyscyplina sportowa, której popularność przygasła może nieco, gdy samochód uczynił z niej umiejętność stosunkowo rzadką.
 Podobnie jak w większości dyscyplin zakładających współzawodnictwo istnieje wiele różnych klas, w których zmagać się mogą entuzjaści powożenia- od zaprzęgów
jednokonnych poprzez wyścigi par i tandemów, po zaprzęgi cztero lub sześciokonne. W Europie można czasem zobaczyć powóz zaprzężony nawet w dwanaście koni.

*WYŚCIGI WYTRZYMAŁOŚCIOWE
Wyścigi wytrzymałościowe, czyli długodystansowe (zwane też maratonami), są dyscypliną szczególnie popularną w USA i Australii. Walka toczy się nie tyle z innymi końmi
i jeźdźcami, co z samym sobą. Celem wyścigu jest przede wszystkim jego ukończenie bez przemęczenia konia. Jedną z najsłynniejszych imprez amerykańskich jest Puchar
 Tevisa- jednodniowy wyścig na dystansie 160km., rozgrywany w górach Sierra Nevada w Kalifornii

*MYŚLISTWO
Myślistwo jest bez wątpienia sportem, choć bez elementu współzawodnictwa. Myślistwo pozostaje bardzo popularnym sportem na łonie przyrody, choć jako forma
rozrywki staje się w coraz większym stopniu przedmiotem kontrowersji i nieraz gwałtownych ataków ze strony przeciwników. Łowy na lisa zaczęły się na dobre w XVIII wieku,
 teraz są one powszechne także w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Właśnie tam wielu myśliwych funduje sobie do tego gromadę psów.

 *WYŚCIGI PRZEŁAJOWE
Biorące udział w wyścigu przełajowym wierzchowce ścigają się na trasie z naturalnymi przeszkodami. Sport ten rozwiną się w Irlandii, kraju o wielkich tradycjach
 jeździeckich. W Ameryce wyścigi przełajowe rozpowszechniły się na przełomie XVIII i XIX wieku w stanie Maryland. Wielka Narodowa, organizowana każdej wiosny w
Aintree na północy Anglii, jest przypuszczalnie najsłynniejszym wyścigiem świata.

*WYŚCIGI ZAPRZĘGÓW
Wyścigi zaprzęgów są w Ameryce niewątpliwie najstarszą formą wyścigów konnych. Ponieważ jednak wywodzą się one z organizowanych nieformalnie wyścigów koni
roboczych, sport ten nieco podupadł gdy rozpowszechniły się samochody, a pogłowie koni roboczych drastycznie spadło. Wyścigi te są także popularne w wielu innych
krajach: USA, Nowej Zelandii, Francji, Włoszech, Niemczech, Holandii, Rosji i krajach skandynawskich.

*WYŚCIGI
Spośród wszystkich sportów konnych to właśnie wyścigi- zwłaszcza po torach płaskich przyciągały na całym świecie przedstawicieli elit i najwyższych warstw.
Wyścigi trzylatków cieszą się zapewne największą sławą w skali międzynarodowej. Pozostałe klasyczne gonitwy Angielskie to Oaks otwarta wyłącznie dla klaczy do
czwartego roku życia. Oraz Sant Leger otwarta zarówno dla młodych ogierów jak i klaczy rozgrywana corocznie w Doncaster.

*WKKW
Wszechstronny konkurs konia wierzchowego WKKW (nie mylić z Wszechstronnym Konkursem Krowy Wysokomlecznej)- można określić jako największą próbę umiejętności
i wytrzymałości w jeździectwie. Od koni wymaga on szybkości, skoczności, odporności i posłuszeństwa. Od jeźdźca wszechstronnej wiedzy, zdolności i umiejętności, a od
obu- wspaniałej kondycji. WKKW łączy w sobie trzy różne dyscypliny jeździeckie: ujeżdżanie, próby w terenie- w tym jazdę przełajową i pokonywanie przeszkód
naturalnych oraz skoki.

 *KOŃ WOJSKOWY
Koń zajmuje od dawna poczesne miejsce w sztuce wojennej. Wykorzystywany był na wojnie przez wszystkie kultury świata.  Już Nubijczycy w czasach starożytnego Egiptu
 używali koni na polu bitwy. Grecy dosiadali konie na długo przed wynalezieniem strzemion.  W dzisiejszych  czasach rola kawalerii ogranicza się przede wszystkim od
 ceremoniału wojskowego. Formacje Gwardii Królewskiej stanowią eskortę królowej podczas wszystkich uroczystych obchodów, wykonując ponadto obowiązki wartownicze.

 *KOŃ POLICYJNY
W większości krajów świata delikatne i trudne zadanie, jakim jest kontrola nad tłumem, wykonywane było początkowo przez  miejscowe straże. Skuteczniejszym
 rozwiązaniem jednak okazały się policje konne. W Londynie konie używane przez policję w granicach miasta i na obszarze Wielkiego Londynu uczestniczą co roku w
listopadzie w galowym pokazie z okazji wyboru burmistrza. Otwierają tam i zamykaj barwną paradę. Każdy z koni odświeża co roku swoje umiejętności, przechodząc
 kurs w kwaterze głównej policji. W Polsce również została wprowadzona w życie konna policja. Sądzę, iż jest to wspaniała sprawa ponieważ konie są zdolne penetrować
obszary nie dostępne dla samochodów i są zdrowsze dla otoczenia od motorów. Najsłynniejszą konną policją na świecie jest Królewska Kanadyjska Policja Konna.

*NA RANCZO
Na typowym ranczo hoduje się na obszarze ponad 8000 hektarów około 250 sztuk bydła. Pastwiska nie są zawsze dostępne dla samochodów, a gdy trzeba zagonić
bydło jedynym ratunkiem jest niezastąpiona jazda konna. Konie kowbojskie są zwykle drobne ok. 152cm, zrównoważone i rozsądne. Do roli zaganiaczy bydła nadal
używa się koni rasy quarter ze względu na ich łagodność. Zasadnicze znaczenie ma wytrzymałość kopyt, gdyż konie nie są podkuwane. Powinny też same uważać na
dziury i inne pułapki, a co najważniejsze muszą umieć przewidywać reakcje krów.

*GWIAZDY EKRANU
Konie stanowią ważny składnik współczesnego przemysły filmowego. Niewiele jest zwierząt które potrafiłyby dorównać najsłynniejszym końskim gwiazdom takim jak
Trigger, Champion czy Silver. Mówi się, jeden dobrze wyszkolony koń jest wart 50 statystów. Od większości koni występujących w filmach wymaga się jedynie spokojnego
charakteru, by mogli go dosiadać aktorzy bez większego doświadczenia jeździeckiego. Czasem koń musi także być opanowany w tłumie i podczas wystrzałów. Najbardziej
 cenioną umiejętnością konia jest umiejętność padania lecz koń nie może zrobić krzywdy sobie ani jeźdźcowi.

 *KONIE CIĘŻKIE
Szajry, perszerony, konie rasy suffolk i klejsdele czy też ardeny na całym świecie są wykorzystywane aby ciągnąć dwu- i czterokołowe wozy, bale drewna, a nawet pługi
w Ameryce Północnej i Europie. Obecnie w USA większość robót polowych wykonują traktory, to drobne farmerzy nadal przekonują się, że dobry koń potrafi zastąpić
cuda techniki. Na obszarach wiejskich w krajach słabo rozwiniętych transport osobowy i towarowy w dalszym ciągu oparty jest na koniach. Siwe szajry są dużą atrakcją
 podczas dorocznych pokazów z okazji wyboru "Konia roku"

 *TURYSTKA I REKLAMA
Trudno o lepszy relaks podczas wakacji nad gorącym morzem niż konny spacer piaszczystą plażą. Moim zdaniem prawdziwy cel konia to rekreacja, na grzbiecie tych
wspaniałych zwierząt można wspaniale wypocząć. W wielu krajach popularne jest też zarabianie pieniędzy obwożąc turystów po mieście. Malowane w wesołe kolory pojazdy
zaprzężone dorodnego rumaka , a czasem parę lub czwórkę- reklamują  niejedną firmę podczas różnych festiwali, a czasem nawet na co dzień. Konie występują niekiedy
 w telewizyjnych reklamach. Osobiście znam nawet pięknego kona który występował w polskiej reklamie "Atlasu".



*W CYRKU
Przepięknie prezentują się konie na cyrkowej arenie. Nienagannie przygotowane konie cyrkowe, przystrojone w połyskliwe ozdoby wspaniałe pióropusze witane są
zawsze z entuzjazmem przez publiczność na całym świecie. Najpiękniejsze konie posiadają dwa cyrki: Billy Smarta i braci Ringling mają oni sporo lipicanerów i arabów.
 Ja osobiście nie lubię części cyrku z udziałem zwierząt. Moim zdaniem przymusowy trening dzikich zwierząt powinien być zakazany (tyczy się to również koni).
Pomijam naturalnie psy ponieważ człowiek zdążył tak niesamowicie ujarzmić te zwierzęta, że są one naprawdę domowymi pupilami. Moim zdaniem Towarzystwo
Ochrony Zwierząt powinno zainteresować się bardziej cyrkami, ponieważ nie potrafię uwierzyć, że każdy zwierzęcy trener zawsze osiągnie swój wynik, opierając się
 w swojej pracy wyłącznie na zaufaniu i przywiązaniu zwierzęcia nie zaś na okrucieństwie.

*Choroby u koni: *
Choć często mówimy o kimś, że jest "zdrowy jak koń" albo ma "końskie zdrowie", to jednak zwierzęta te wcale nie są tak odporne na choroby, jak mogłoby się nam wydawać.
 Jeśli masz własnego konia, łatwo dostrzeżesz jego dziwne zachowanie, które może być oznaką zdrowotnych problemów. Jeżeli jeździsz konno w stajni rekreacyjnej, też
zwróć uwagę na kondycję konia, którego ci przydzielono -może się na przykład okazać, że na skutek nieprawidłowego osiodłania przez poprzedniego jeźdźca koń właśnie
 nabawił się otarcia. Bądź więc zawsze czujny! Zgłoś niepokojące objawy instruktorowi, a jeśli objawy te dotyczą twojego konia, najlepiej jak najszybciej skontaktuj się z
 weterynarzem (chyba że jesteś pewny, że sam wiesz co robić, a przypadek jest naprawdę prosty, np. drobne otarcie).
*Oto przykłady niepokojących objawów:
Grzbiet - otarcia w miejscu kontaktu z rzędem jeździeckim, zwiększona wrażliwość skóry przy dotyku i nacisku
Kopyta - kopyto cieplejsze od innych, przebarwienia na podeszwie, wrażliwość na ucisk, zły stan i mocowanie podków
Ścięgna - wrażliwość na dotyk, zwiększona ciepłota, deformacje
Pysk - otarcia i skaleczenia spowodowane złym lub niedopasowanym sprzętem
Oczy - łzawiące, obrzęknięte, zamknięte, zaczerwienione; światłowstręt
Nozdrza - wycieki i wydzieliny
Oddech - napady kaszlu, ciężki oddech
Apetyt - brak apetytu, niedojadanie paszy
Wydaliny - zmiana konsystencji, przykry zapach

   NAJCZĘSTSZE KONTUZJE, URAZY I CHOROBY:
Skóra:
*Gruda
~Przyczyny - wtargnięcie drobnoustrojów w uszkodzenie skóry w zgięciu pęcinowym
~Objawy - zapalenie skóry (zaczerwienienie, obrzęk) na tylnej powierzchni pęciny
~Zapobieganie
- koń powinien stać w stajni na suchym podłożu
- unikać nadmiaru wody pielęgnując kończyny
- unikać otarć skóry od kaloszy, żwiru, zmarzniętego śniegu
- jesienią i zimą można przed jazdą i po jeździe bardzo cienko posmarować kremem emulsyjnym tylną część pęciny
- nie obcinać włosów z tyłu stawu pęcinowego

*Grzybice
~Przyczyny - zarodniki grzybów (grzybice są chorobami zakaźnymi)
~Objawy - łysiny lub miejsca z przerzedzonym, słabym włosem
~Zapobieganie
- dokładne codzienne czyszczenie konia
- osobny sprzęt do czyszczenia każdego konia
- utrzymywanie w czystości sprzętu do czyszczenia, sprzętu jeździeckiego i derki

*Odsednienie
~Przyczyny - niewłaściwe dopasowanie sprzętu jeździeckiego (siodła, popręgu, derek, uprzęży)
~Objawy - zapalenie tkanek w okolicy kłębu i w innych miejscach zetknięcia ze sprzętem jeździeckim (obrzęk i wrażliwość na dotyk, często połączone z otarciem skóry)
~Zapobieganie
- dokładnie czyścić miejsca pod siodłem i popręgiem
- sprawdzać stan siodła i czapraka
- nie używać uszkodzonego sprzętu
- prawidłowo siodłać i podciągać popręg
- przy mocno podciągniętym popręgu nie pozwalać koniowi na niskie schylanie się
- unikać skrętów pod bardzo ostrym kątem

*Skaleczenia
~Przyczyny - oddziaływanie czynników zewnętrznych
~Objawy - otarcie, przebicie, przecięcie skóry
~Zapobieganie
- kontrolować, czy w stajni i na ujeżdżalni nie ma ostrych przedmiotów (złamane deski, wystające gwoździe itp.)
- sprawdzać podłoże
- zapewnić bezpieczne ogrodzenia pastwiska i wybiegu (drut kolczasty jest niedopuszczalny!)
- chronić nogi konia bandażami, ochraniaczami itp.

Kopyta:
*Gnicie strzałki
~Przyczyny - bakterie rozwijające się w głębokim rowku strzałki
~Objawy - szaroczarna maź o zapachu zgnilizny w rowku strzałki
~Zapobieganie
- utrzymywanie konia na suchej ściółce
- codzienne czyszczenie kopyt
- odpowiednia dieta
- właściwa korekcja kopyta

*Nagwożdżenie
~Przyczyny - przebicie podeszwy kopyta gwoździem, szkłem czy innym ostrym przedmiotem
~Objawy - kulawizna, ból, krwawienia
~Zapobieganie
- starać się jeździć tylko po znanym i dobrze przygotowanym podłożu
- butelki po szklanych napojach wyrzucać wyłącznie do przeznaczonych na to pojemników (nigdy na ziemię!)
- po pracach remontowych w stajni dokładnie sprawdzić, czy nie pozostawiono przedmiotów potencjalnie niebezpiecznych

*Ochwat
~Przyczyny
- podanie zbyt dużej ilości paszy treściwej
- pasza zbyt bogata w białko
- zbyt intensywny ruch po twardym podłożu
- nieprawidłowe okucie
- zatrucia różnego rodzaju
- alergie
~Objawy - gorące i wrażliwe na dotyk kopyta, charakterystyczna postawa z wysunięciem nóg przednich do przodu, wysoka temperatura
UWAGA!!! Zbyt późne lub niewłaściwe leczenie prowadzi do poważnych zmian w puszce kopytowej!
~Zapobieganie
- unikać czynników powodujących stan zapalny w kopycie
- dostosować ilość pokarmu do rasy i sposobu użytkowania
- stosować profilaktykę przewodu pokarmowego
- stosować właściwą korekcję i kucie kopyt

*Podbicie
~Przyczyny - praca konia na twardym, kamienistym podłożu, nieusunięty kamień zakleszczony między podkową a kopytem
~Objawy - kulawizna, zwiększona ciepłota kopyta, wrażliwość na dotyk
~Zapobieganie
- unikać pracy koni na twardym, kamienistym podłożu
- podczas pielęgnacji kopyt usuwać ewentualne zakleszczone kamienie
- kontrolować prawidłowość kucia

*Zagwożdżenie
~Przyczyny - zbyt głębokie wbicie podkowiaka
~Objawy - ból w okolicy źle wbitego podkowiaka, kulawizna
~Zapobieganie - kucie konia przez wykwalifikowanego podkuwacza

*Zapalenie trzeszczki kopytowej
~Przyczyny - przeciążenie kończyn przednich w okolicy palca
~Objawy - skracanie kroku, sztywny krok, niechęć do skoków
~Zapobieganie
- unikanie przeciążeń nóg młodych koni
- wczesne wykrycie schorzenia zwiększa szanse leczenia

*Zatraty
~Przyczyny - urazy mechaniczne
~Objawy - otwarte rany koronki lub piętek kopytowych spowodowane nastąpieniem nogi na nogę lub przez innego konia
~Zapobieganie
- wykręcanie haceli po zakończonej pracy
- utrzymywanie odpowiedniej odległości od innych koni w czasie jazdy
- chronić koronki i piętki używając kaloszy
- przed transportem koni wykręcić hacele

Układ kostny:
 *Atrozy (przewlekłe zesztywniające zapalenia stawów): szpat, żabka
~Przyczyny - przeciążenia w pracy
~Objawy
*szpat - tzw. chód koguci. Szpat wykrywa się przytrzymując podniesioną, zgiętą w stawie skokowym kończynę przez ok. 90 sekund, a po jej opuszczeniu bezpośrednio
zakłusowując koń ze szpatem będzie kulał.
*żabka - uwypuklenie tkanek tuż nad koronką kopyta w przedniej części
UWAGA!!! Zmiany w stawach są nieodwracalne!
~Zapobieganie
- stopniowe wprowadzanie obciążeń w pracy, stosownie do wieku i stopnia zaawansowania treningu
- jak najkrótsze okresy silnego obciążenia lub przeciążenia

*Nakostniaki
~Przyczyny - uderzenia, stłuczenia, nierównomierne obciążenia kończyny powodujące stan zapalny okostnej
~Objawy - narośl kostna, która może prowadzić do kulawizn
~Zapobieganie
- chronić nogi konia ochraniaczami
- unikać przeciążeń młodych koni
- właściwa korekcja i kucie kopyt

*Opoje
~Przyczyny - uderzenie, skręcenie, nadwyrężenie, skaleczenie, nieprawidłowa postawa kończyn, przeciążenie (np. nagłe i ostre zwroty, ruch po twardym lub kopnym
 podłożu), złe żywienie (za dużo białka), niedobór witamin i składników mineralnych w diecie młodych koni
~Objawy - powiększenie objętości pochewki lub torebki stawowej na skutek stanu zapalnego; opoje często określa się jako wadę urody, jednak zaniedbane mogą prowadzić
 do kulawizny
~Zapobieganie
- większa staranność podczas prac stajennych (uważać, aby nie pchnąć konia widłami)
- nie przekarmiać koni (zwłaszcza młodych)
- zapobiegać przeciążeniom w pracy

*Złamania i pęknięcia kości
~Przyczyny - czynniki zewnętrze (np. silne uderzenie), długotrwałe przeciążenie lub nieprawidłowe jednorazowe silne obciążenie, nieprawidłowe żywienie (ubogie w wapń
i fosfor)
~Objawy - wyraźnie widoczne złamanie, silna kulawizna, ból przy poruszaniu, deformacja i obrzęk, ruchomość kończyny w nietypowym miejscu
~Zapobieganie
- unikać przeciążeń zwłaszcza młodych koni
- właściwa pasza (proporcja wapnia do fosforu powinna wynosić 5:1)
- przestrzegać zasad bezpieczeństwa podczas treningów, zawodów i transportu
- unikać jazdy w nieznanym terenie
- unikać niebezpieczeństw na terenie stajennym (np. śliskie podłoże)
*Ścięgna i więzadła:

*Zapalenie i naderwanie
~Przyczyny - niewystarczająca rozgrzewka przed rozpoczęciem pracy, gwałtowne wprowadzenie obciążeń, przeciążenie pracą, jazda po ciężkim - nierównym,
dziurawym, głębokim lub śliskim podłożu, nieprzestrzeganie terminów kucia
~Objawy
- zapalenie ścięgien (najczęściej przedniej kończyny) - kulawizna; w miejscu zapalenia występuje bolesna deformacja (tzw. fajka)
- zerwanie więzadeł -nienormalna ruchomość lub ustawienie stawu, deformacja i kulawizna
- zerwanie ścięgna mięśnia zginacza głębokiego palców lub mięśnia międzykostnego - silna kulawizna i deformacja
~Zapobieganie
- odpowiednio długa rozgrzewka przed rozpoczęciem pracy
- stopniowe wprowadzanie obciążeń
- po silnych obciążeniach zapewnić lekkie, wypoczynkowe treningi
- nie jeździć po głębokim, ciężkim lub śliskim podłożu
- unikać jazdy w nieznanym terenie (dziury, nierówności)
- sprawdzać stan ścięgien przed jazdą i po jeździe
- przestrzegać terminów przekuwania
- stosować ochraniacze

*Zapalenie kaletek maziowych
~Przyczyny - uderzenia lub długotrwały nacisk
~Objawy - w stanach zapalnych kaletki maziowe powiększają swoją objętość, tworząc przelewające się poduszeczki
ˇ W zależności od miejsca występowania stanu zapalnego wyróżnia się:
- modzel - zapalenie kaletki maziowej guza łokciowego
- pipak - zapalenie kaletki maziowej guza łokciowgo
- odsednienie - zapalenie kaletki maziowej kłębu
~Zapobieganie
- wykręcać hacele po każdej jeździe, kontrolować kucie
- boksy koni wykazujących wzajemną agresję oddzielić od siebie albo wyłożyć ściany materiałem amortyzującym uderzenia
- ukośne ściany pod żłobem zapobiegają urazom kończyn przednich
- podczas transportu chronić kończyny ochraniaczami

Mięśnie: 
*Choroba poświąteczna - mięśniochwat porażenny koni
~Przyczyny - niezredukowana ilość paszy w dni wolne od pracy, przeciążenie pracą, przekarmianie (zbyt dużo białka)
Jest to choroba o ostrym przebiegu, w skrajnym przypadku może prowadzić do padnięcia zwierzęcia.
~Objawy - silne pocenie się, usztywnienie mięśni zadu, mięśnie deskowato twarde, koń nie może się przemieszczać
~Zapobieganie
- nie pozostawiać konia bez ruchu w dni wolne od pracy
- dostosować dawkę pokarmową do rodzaju i ilości wykonywanej pracy
- odpowiednio wentylować stajnię

Układ pokarmowy:
*Kolka
~Przyczyny - przeładowanie żołądka, zaczopowanie jelita (np. na skutek pasożytów), zapiaszczenie jelita ślepego, zapętlenie jelita
~Objawy mogą być bardzo różne
- brak apetytu
- brak zainteresowania otoczeniem
- niepokój
- rozciąganie kłody
- nieregularne, intensywne pocenie się od nasady ogona po łopatki
- nerwowe ziewanie, "śmianie się"
- pokładanie i tarzanie
- grzebanie przednimi kopytami
- wymachiwanie ogonem
- oglądanie się na boki
- gryzienie słabizn lub uderzanie tylnymi kopytami w brzuch
- częste próby oddawania moczu
- przyspieszenie tętna i oddechu
Kolki są bardzo często przyczyną padnięcia koni!
Przed przybyciem lekarza:
- nie pozwolić koniowi na jedzenie
- kontrolować tętno, oddech, oddawanie moczu i ilość wypijanej wody
- wyprowadzić konia z boksu i oprowadzać stępem (nie kłusować!)
- przygotować środek transportu na wypadek konieczności natychmiastowego zabiegu operacyjnego
~Zapobieganie
- regularny ruch konia
- po karmieniu pozostawić konia w stajni przynajmniej przez godzinę
- kontrolować systematycznie jakość paszy
- indywidualnie dobierać dawki pokarmowe
- regularnie odrobaczać, przynajmniej 4 razy w roku
- pielęgnować pastwisko, systematycznie usuwając świeże odchody

*Ostre zęby
~Przyczyny - naturalny proces związany ze wzrostem zębów
~Objawy - Przy rozcieraniu pokarmu na zewnętrznych krawędziach zębów tworzą się ostre krawędzie, które mogą kaleczyć śluzówkę policzków lub język.
 Koń je wolno, silniej się ślini, w żłobie mogą pozostawać przeżute resztki pokarmu
~Zapobieganie - kontrola uzębienia co 6 miesięcy

Układ oddechowy:
*Grypa
~Przyczyny - wirus grypy
~Objawy - osowiałość, wysoka temperatura, suchy silny kaszel, wyciek z nosa; często w stajni choruje jednocześnie więcej koni
~Zapobieganie - regularne szczepienia ochronne
*Ostry nieżyt oskrzeli
~ Przyczyny - zakażenie bakteryjne, wirusowe, uczulenia (np. na siano, kurz, grzyby, bakterie)
~Objawy - osowiałość, wysoka temperatura, wyciek z nosa, kaszel
~Zapobieganie
- kontrolować jakość słomy i siana
- usuwać spleśniałe partie paszy
- nie wstawiać spoconego konia do stajni
- użytkować konia w sposób racjonalny
- dbać o higienę w stajni

*Przewlekły nieżyt oskrzeli
~Przyczyny - nieleczony lub nie doleczony ostry nieżyt oskrzeli
~Objawy - długie napady suchego kaszlu, zakłócenia oddychania, duszność
~Zapobieganie
- odpowiednio długi okres rekonwalescencji po ostrym nieżycie
- dobra jakość powietrza w stajni
- zamiast słomy stosować odpylone wióry drzewne
- podawać zwilżone siano

CHOROBY ZAKAŹNE
Arteritis
Wirusowe zapalenie tętnic koni (EVA).
Wirus atakuje małe tętnice różnych narządów typu mięśniowego (z wyjątkiem mózgu) powodując ich stan zapalny.
Siewcami są zarażone ogiery przez nasienie lub drogą kropelkową. Rozsiewanie wirusa następuje dalej poprzez wydzieliny i wydaliny. Okres wylęgania trwa 3-14 dni.
Po tym czasie
można stwierdzić przeciwciała w surowicy zarażonych koni. Raz zarażone zwierzę wykazuje obecność przeciwciał przez całe życie.
Niektóre ogiery są nosicielami i siewcami wirusa przez całe życie. Zakłada się , że odsetek siewców może dochodzić do 55%.

PASOŻYTY
Duże słupkowce
Strongylinae z rodzaju Strongylus (1,8 - 4,6 cm długości). Larwy odbywają wędrówki w organizmie żywiciela i lokalizują się w różnych tkankach np.: tętnicach krezkowych,
 pod otrzewną, w wątrobie i trzustce. Dorosłe osobniki odżywiają się krwią. Przyczepiają się do błony śluzowej okrężnicy którą uszkadzają. W przypadku inwazji ponad 100
osobników wywołują postępującą niedokrwistość. Najbardziej szkodliwe dla koni są nicienie, którego larwy czwartego stadium lokalizują się w tętnicy krezkowej przedniej,
mogą wywołać morzyska zakrzepowo zatorowe. Działają na nie preparaty z grupy iwermektyn likwidujących także larwy tkankowe.
Pod koniec lat 80-tych przeprowadzono badania selekcyjne nieodrobaczonych koni w gospodarstwach indywidualnych w Polsce Centralnej. Wykazały one powszechne
występowanie w niewielkiej intensywności zarażania (1-52 osobników u jednego żywiciela
Glista końska
Parascaris equorum - źródłem zakażenia są dorosłe konie z bezobjawową inwazją powodują stałe skażenia stajni jajami glist.
Inwazja pojawia się u 8-10 tygodniowych źrebiąt. Szczyt wydalania jaj przypada na 16-20 tydzień życia. Źrebięta wykazują odporność w wieku 5-7 m-ca. Utrzymuje
się do końca życia i zapobiega rozwijaniu się i zarażaniu. źrebię w dobrej kondycji zarażanie glistą jest krótkotrwałe, utrzymuje się 4 miesiące u źrebięcia 5-cio miesięcznego
i jeden miesięc u roczniaka.
Okres prepatentny u glisty wynosi 72 - 110 dni. Wędrówka larw przez wątrobę i płuca wynosi 14 dni. 17-go dnia dociera do jelita cienkiego. Natomiast do dojrzałości
płciowej brakuje jeszcze 9 tygodni. Istnieje długotrwały okres bezobjawowego zarobaczenia (bez jaj w kale) jest to najlepszy okres do odrobaczanie. Jeżeli w hodowli u
 najwcześniej urodzonych źrebiąt stwierdzone glistę to wskazuje to na odrobaczenie kolejnych w wieku 6 tyg.
W Polsce w 1996 r. stwierdzono zarażenie 15% dorosłych koni roboczych. Około 50% pogłowia źrebiąt w ciągu sezonu pastwiskowego, mimo odrobaczania za pomocą
okswendazolu.
W krajach Europy zachodniej glista jest wciąż problemem. Najważniejszymi czynnikami w epizootiologii zarażeń glistą są: wielka płodność samic pasożyta, zdolność
przylepiania
się do różnych przedmiotów.
Elementem inwazyjnym jest jajo z larwą drugiego stadium bardzo odporne na działanie czynników środowiska zewnętrznego i odporność na większość środków
dezynfekcyjnych. Jaja posiadają zdolności inwazyjne w stajniach i na pastwiskach przez kilka lat. W zarażaniu nie występuje sezonowość. Fakt, że jaja posiadają lepkie ścianki
 to mogą znajdować się absolutni wszędzie. źrebięta zarażają się oblizując ściany, żłoby, podłogę.
Samice glisty produkują stałe ilości jaj, w związku z tym źrebięta zarażone są niezależnie od pory roku.
Inwazja znacznie upośledza zdrowie i rozwój źrebiąt ze względu na chorobotwórczość glist. Duże pasożyty objadają żywiciela. Działanie mechaniczne - możliwość zatkania
 jelita cienkiego. Działanie toksyczne - drażniące produkty przemiany materii glist. Do zwalczania zaleca się podwójną dawkę preparatów benzimidazolowych w stosunku do
 podawanej przeciwko słupkowcom. Iwermektyna jest b. skuteczna przeciwko larwom czwartego stadium trafiającym do jelita cienkiego w 2-3 tygodniu po zarażeniu.
Bardo istotnym elementem w zapobieganiu glistnicy jest zapewnienie źrebiętom dobrych warunków zoohigienicznych tzn. niedopuszczenie do gromadzenia się jaj w środowisku.
Boksy dla źrebnych klaczy winny być oczyszczone i odkażone za pomocą 5% lizolu lub środków fenolowych.
Gzy
Jest 5 gatunków gza. Najczęściej występuje Gastrophilus intestinalis. Gatunek ten w okresie lata składa jaja najczęściej na przednich nogach i brzuchu konia.
Można to niejednokrotnie zaobserwować na pastwisku, gdy fruwają w powietrzu i znajdą się w pobliżu przednich nóg końskich, wystrzeliwują jaja które przyklejają się do
sierści. Po kilku dniach wylęgają się larwy powodując swędzenie skóry. Koń liże nogi i w ten sposób larwy dostają się do przewodu pokarmowego konia. I tak rozpoczyna się
kilkumiesięczna wędrówka po różnych narządach żywiciela. Od listopada larwy przylepiają się do błony śluzowej żołądka. Przez ten czas przy silnej inwazji larwy mogą
wywołać ciężkie powikłania takie jak niedokrwistość, zakłócenia w trawieniu a w wyniku podrażnień ścian żołądkowych rozwijają się nowotwory. Jednym ze sposobów
 profilaktycznego zwalczania gza jest mechaniczne czyszczenie nóg i sierści końskiej. Leczenie farmaceutyczne wskazane jest w listopadzie w momencie zagnieżdżania się
larw w żołądku. Niestety w tym czasie badania kału nic nie wykazują, gdyż nie jest to czas na wydalanie pasożyta. Preparaty farmaceutyczne stosowane przy zwalczaniu
żołądkowych larw gza można stosować przeciwko nicieniom, ale nie odwrotnie.
Latem następnego roku odczepiają się, zostają wydalone z kałem i przeobrażają się. Po 30-40 dniach stają się owadami i proces biologiczny rozpoczyna się od nowa.
Małe słupkowce
Zaliczamy tu 25 gatunków nicieni z podrodziny cytahostominae. Występują u koni w każdym wieku, intensywność inwazji dochodzi do setek tysięcy osobników. Sprzyja
temu prosty rozwój i nagromadzenie dużej ilości larw w środowisku (z jaj na pastwisku rozwijają się larwy inwazyjne które są bezpośrednią przyczyną zarażania). Postacie
dorosłe (6-12 mm długości) są mało potomne. Lokalizują się przy ścianie jelita grubego. Podstawowe znaczenie chorobotwórcze maja larwy wnikające do błony śluzowej i
podśluzowej jelita grubego w celu odbycia linień. Większość larw zjedzonych na pastwisku późnym latem i jesienią ulega uśpieniu do wiosny następnego roku. Zjawisko to
powoduje zsynchronizowanie rozwoju larw, które na przełomie zimy i wiosny w tym stadium wychodzą ze śluzówki odbudowywują populację nicieni w okrężnicy.
W momencie gdy dochodzi do wydostania tysiąca larw powstają rozsiane uszkodzenia błony śluzowej jelita grubego. Objawia się długotrwałą biegunką, postępującym
 wychudzeniem w krańcowych wypadkach kończy się śmiercią w ciągu 2-3 tygodni. Dotyczy to najczęściej młodych koni, najczęściej w pierwszym i drugim sezonie
 pastwiskowym (roczniaków i dwulatków), które na pastwisko
wychodziły silnie skażone larwami inwazyjnymi.
Tasiemce
Inwazje tasiemców należy zaliczyć do zarażeń występujących endemicznie, związane jest to z biologią pasożyta. Rozwój tasiemców przebiega z udziałem żywiciela pośredniego, mechowca w którego jamie ciała rozwija się inwazyjny cysticerkoid. Konie zarażają się na pastwisku zjadając mechowce z cysticerkoidami. Największe zagrożenie występuje na zacienionych pastwiskach graniczącymi z zalesionymi terenami. To środowisko mechowców.
Inwazja tasiemców występuje bez względu na wiek koni. U starszych obserwuje się wyższą intensywność zarażania. Intensywność inwazji może osiągnąć setki egzemplarzy.
Zmiany anatomopatologiczne związane są z lokalizacją pasożyta (końcowy odcinek jelita czczego, okolica ujścia biodrowo - ślepego i jelito ślepe). Pasożyty przyczepiają się
do ściany jelita powodując nieżytowe zapalenie błony śluzowej, zgrubienia, owrzodzenia. Często nawet przy ilości 10 osobników nie stwierdza się objawów klinicznych
wywołujących zaburzenia perystaltyki tylnego odcinka jelita biodrowego i ślepego.
Węgorek koński
Zarażenie następuje zaraz po urodzeniu się źrebaka poprzez inwazję larw w mleku matki. Klacze nie wykazują objawów zakażenia patentowego. Uśpione larwy uaktywniają
się w czasie ciąży i przenikają do gruczołu mlekowego. Skutkiem jest wydalanie jaj z kałem przez 14 dniowe źrebię. Do inwazji może dochodzić też przez delikatna skórę
 źrebiąt. Ale głównym źródłem jest mleko matki. Zarażanie w stajni szybko się szerzy. Pomimo iż larwy inwazyjne w środowisku zewnętrznym szybko giną (wrażliwsze na
 wysychanie i promienie słoneczne) to na rozprzestrzenianie inwazji wpływa specyfika rozwoju pasożyta. Cykl rozwoju węgorka końskiego ma dwa typy rozwoju: prosty i
złożony.
Pasożytnicze samce w jelicie cienkim źrebięcia produkują jaja, a w środowisku zewnętrznym wykluwają się larwy. Część ich rozwija się w larwy inwazyjne (jest to rozwój
prosty) lub wolno żyjące samice i samce dają początek kolejnym pokoleniom larw inwazyjnych (rozwój złożony). Dochodzi do rozmnażania się form inwazyjnych w stajni
bez udziału źrebiąt. U dorosłych koni inwazja węgorka występuje rzadko.
Szczyt nasilenia inwazji przypada na 4-12 tygodnia życia źrebięcia potem intensywność zarażania spada, spowodowane jest to wzrostem odporności.
Małe i średnie inwazje nie wywołują objawów chorobowych. Silna intensywność zarażenia może powodować biegunkę u 2-6tyg. źrebiąt. Natomiast poprzedzają ją zaburzenia
 ze strony układu oddechowego (kaszel, objawy zapalenia płuc) spowodowane jest to wędrówkami larw przez płuca i wskazuje raczej na wirusowe lub bakteryjne podłoże.
Dlatego w przypadku podejrzenia węgorczycy ważne jest zdiagnozowanie inwazji. Opiera się ono na stwierdzeniu w kale larw jaj.
W stadzie gdzie stwierdzono węgorczycę wskazane jest odrobaczyć klacze bezpośrednio przed wyźrebieniem za pomocą iwermektyny co zapobiega zarażeniu źrebiąt przez
mleko. Aby zapobiegać zarażeniu się węgorczycą należy utrzymywać higienę w stajni, regularnie wymieniać ściółkę i usuwać nawóz z boksów.


*ODROBACZENIE
Dbając o zdrowie naszych podopiecznych musimy pamiętać nie tylko o regularnym odrobaczaniu ale również o profilaktyce. Higiena w stajni (wymiana ściółki, okresowa
 dezynfekcja ścian i żłobów, odkażanie stajni) to walka z pasożytami, gdyż są one wielkim zagrożeniem i nie rzadko prowadzą do śmierci koni.
Rutynowo stosuje się odrobaczanie koni dwa razy do roku, przed i po sezonie pastwiskowym, jest to minimum, jakie powinniśmy zapewnić swoim konikom. Często jednak to
 nie wystarcza. Objawami wskazującymi na zarobaczenie jest:
chudnięcie koni (źrebiąt) mimo dobrego odżywiania,
stają się osowiałe,
sierść staje się stercząca i matowa,
pojawiają się częste nawroty kolki.
Zarobaczenie jest choroba silnie wyniszczającą organizm (zwłaszcza źrebiąt) prowadzą do cherlactwa. Do najbardziej znanych robaczyc u koni zaliczamy:
Stongyloza (wywołane przez słupkowce)
Węgorczyca
Glistnica
Tasiemczyca
Gastrofiloza (wywołana przez gzy)

Dlaczego tak się dzieje?
Udomowienie koni, zebranie ich w grupy i trzymanie na niewielkich terenach (ciasne stajnie i niewielkie padoki) są gęsto zasiedlone pasożytami, które stają się powodem
 dalszej inwazji. Ciągłe korzystanie z tych samych terenów może doprowadzić, że po pewnym czasie pastwiska stają się nieprzydatne dla koni. Mówi się o "zmęczeniu"
pastwisk. Bagatelizowanie takiego stanu doprowadziło wiele stadnin do regresu hodowlanego. Do niedawna hodowcy byli bezsilni wobec inwazji pasożytów przy zakażeniu
 pastwisk. Poszukiwano środków zaradczych. Jeden z lekarzy weterynarii w Stadninie Koni Trakeny zapoczątkował walkę z pasożytami przez zbieranie końskiego kału z
 pastwisk, gdyż zakażenie słupkowcami zagrażało egzystencji stadniny. Kolejnym krokiem było przeorywanie pastwisk. Wprowadzono racjonalną gospodarkę uprawną.
Część pastwisk przeorano i siano pszenicę, w następnym roku sadzono ziemniaki. W trzecim roku powracano do traw. Tak wyglądała pierwsza walka z pasożytami.
Pastwiska podmokłe i zacienione to siedliska różnego rodzaju pasożytów, dlatego są niebezpieczne dla koni.
Półśrodkiem hamującym rozwój pasożytów jest wczesne koszenie wiosną użytków zielonych przy wysokości odrostu ok. 20 cm i spasanie zebranych traw w postaci kiszonki
lub siana przez inne gatunki inwentarza, w ten sposób część larw pnących się ku górze po źdźbłach zostanie usunięta i unieszkodliwiona.
Innym sposobem jest przemienne spasanie pastwisk przez inne gatunki inwentarza odpornych na inwazję pasożytów końskich np. bydło owce lub równoczesne użytkowanie
pastwisk przez konie i przeżuwacze. Pamiętając o bezpieczeństwie koni - należy bydłu obcinać rogi.
Tam gdzie nie mamy możliwości na radykalna renowację pastwisk pozostaje jedynie systematyczne odrobaczanie koni środkami farmakologicznymi, powinno być ono
przeprowadzone w odstępach dwumiesięcznych przez cały okres pastwiskowy, zgodnie z cyklem rozwojowym pasożytów. Larwy odbywają wędrówkę po organizmie
żywiciela, przenikają przez ścianki jelit do innych narządów gdzie nie docierają środki farmakologiczne. Działają one jedynie na larwy które aktualnie znalazły się w
przewodzie pokarmowym. Dlatego regularne odrobaczanie jest nieodzowne.
Gdy jest podejrzanie o robaczyce, należy dać próbkę kału wielkości kurzego jaja w szczelnie zamkniętym naczyniu do analizy, do zakładu higieny weterynaryjnej z
adnotacją o jej pochodzeniu. Negatywny wynik może być zwodniczy, gdyż pasożyty składają jaja okresowo.
Odrobaczanie przeprowadzamy pod kontrolą lekarza weterynarii.

Maści koni. :) umaszczenie koni są czynnikiem bardzo istotnym, pozwalającym każdemu miłośnikowi jeździectwa często jednoznacznie określić, z jakim konkretnie
 koniem mamy do czynienia. W przypadku niektórych ras umaszczenie koni jest ich wyróżnikiem, dla przykładu warto choćby wspomnieć o koniach fryzyjskich, które są kare.
 Takie przykłady można by mnożyć.
Maści koni:
*Konie bułane to konie charakteryzujące się jasną, jasnożółtą sierścią oraz czarną grzywą i ogonem. Czarny kolor dominuje również na kończynach. U większości koni tej maści występuje
ciemnobrązowa pręga grzbietowa oraz poprzeczne prążki na przedramionach i podudziach

*Konie dereszowate
Deresz, to nazwa maści wyróżniającej się białymi lub maślastymi włosami, przemieszanymi najczęściej pół na pół. Kolor ten występuje najczęściej na tułowiu, głowie oraz kończynach.
Na tułowiu mogą występować ciemniejsze plamki, tzw. kukurydza..

*Konie gniade
Gniady koń charakteryzuje się brązową sierścią w różnych odcieniach, od jasnobrązowego do prawie czarnego, jego grzywa i ogon są zawsze czarne, podobnie jak dolne części kończyn.

*Koń Kary
Konie kare, to określenie konia o czarnej sierści. Temu określeniu nie przeszkadza fakt, że często głeboka cześć sierści latem zmienia odcień na brązowy. Maść charakteryzuje intensywny,
 czarny kolor, który występuje również na grzywie o ogonie. Kary jest także określeniem konia, u którego występują białe plamki na głowie i kończynach. Maści koni

*Koń Kasztan
Konie kasztanowate, to określenie konia charakteryzującego się rudobrązową sierścią, często z grzywą i ogonem w tym samym, bądź nieco jaśniejszym kolorze.

*eKonie myszat
Sierść o zabarwieniu od popielistej do ziemistej, z ciemniejszym, niemal czarnym kolorem na grzywie i ogonie, to wyróżniki maści myszatej. Często u koni o tej maści występuje dodatkowo
czarna pręga wzdłuż grzbietu oraz poprzeczne pręgi na kończynach.

*Konie palomino
Maści koni palomino jest rozjaśnieniem maści kasztanowatej. Konie tej maści posiadają żółto-złotawą sierść oraz jaśniejsze, często białe grzywę i ogon. Czasami na głowie i kończynach
 pojawiają się różne odcienie. Ciekawostką jest fakt, iż źrebięta tuż po urodzeniu mają jasną skórę oraz niebieskie oczy, które ciemnieją w miarę dorastania.

*Konie siwe
Konie siwe wyróżniają się białą lub mieszaną sierścią. Jako źrebięta są ciemno umaszczone - są kare, kasztanowate, dopiero z czasem jaśnieją, siwieją. Często występują u nich brunatne
plamki - wówczas stosuje się na nie określenie "siwy w hreczce". Grzywa i ogon są szare, rozjaśnione lub z czarną domieszką na końcach.

*Konie srokate
Konie srokate charakteryzuje się dużymi, nieregularnymi plamami białej sierści na różowej skórze, którą przedzielają płaty innej maści na czarnej skórze. Kolor grzywy i ogona to zwykle
 biały lub ciemnomastny.

*Konie tarantowate
Umaszczenie koni tarantowate to maść charakteryzująca się ciemnymi plamkami różnej wielkości, które występują na białej skórze, bądź odwrotnie - są białe na ciemnej skórze.
Pojawiają się także inne rodzaje ubarwienia - tzn. konie bez plamek, bądź fragmentami zmieszanych ze sobą włosów ciemnych i białych.
Źródło: www.galopuje.pl

Budowa konia.  ;)
wszystkie konie mimo różnic w wygladzie wynikajacych najczesciej z rasy, wieku czy sposobu użytkowania, zbudowane sa podobnie. Ciało konia mozna podzielić na kilka partii, którym odpowiadaja
określonym funkcją. W pokroju konia możemy wyodrębnić:


- głowę - w obrębie, której można wyróżnić część górną (mózgowioczaszkę) oraz dolną (trzewioczaszkę) - część pyskową; głowa ze względu na jej dość znaczną masę ok 16 kg i osadzenie na końcu
 stosunkowo długiej dźwigni jaką jest szyja ma duże znaczenie w przenoszeniu środka ciężkości ciała konia oraz utrzymywania równowagi podczas ruchu i skoków


- szyję - dobrze umięśniona część końskiego ciała, najbardziej pożądana jest szyja średniej długości; u koni pracujących w szybkim tempie dość poważną wadą jest szyja zbyt krótka ponieważ 
zmniejsza ich wartość użytkową oraz szybkość; u koni pociągowych natomiast pożądana jest szyja ciężka, szeroka zaopatrzona w grube i wytrzymałe mięśnie


- kłodę - ograniczoną od góry kłębem, od przodu piersią, od dołu mostkiem, a tylna jej granica to linia łącząca końce kłębu i mostka; miejsce w którym grzebień szyi przechodzi w kłąb,
 nazywa się wcięciem siekiery, zaznacza się ono wyraźnie tylko wtedy, gdy kłąb jest wysoki - Budowa konia


- zad - ograniczony od przodu kłodą, jest miejscem pracy mięśni podczas skoku,chodzenie oraz biegania; dobrze umięśniony i ukształtowany daje duże możliwości skokowe konia


- kończyny przednie


- kończyny tylne 
(kończyny koni sa silnie umięśnione, a kośći ułożone pod kątem ostrym, co zwiekszadynamikę ruchu. W partiach dolnych, znaczenie cieńszych, mięśnie zastąpione zostały mocnymi więzadłami i 
ścięgnami, a prawie pionowe ułożenie kości zapewnia amortyzację i wytrzymałośc na obciążenia. Taka budowa kończyn sprawia, że nawet długotrwały odpoczynek lub sen w pozycji stojącej
nie powodują u koni zmeczenia.) Źródło: www.galopuje.pl
http://www.google.pl/imgres?q=budowa+konia&num=10&um=1&hl=pl&biw=1366&bih=663&tbm=isch&tbnid=35gooyO3vONpbM:&imgrefurl=http://a-equus.rzeszow.pl/2011/04/budowa-konia/&doc

Ewolucja koni;)

Konie nie zawsze przypominały tych pięknych stworzeń jakimi są obecnie. Trudno w to uwierzyć ale najstarszy przodek konia przypominał... lisa. Był to Eohippus żyjący 50 mln. lat temu.
Najstarszy przodek konia, był małym ssakiem, nie mającym nawet kopyt - tak kojarzonych z końmi. Jego przednie łapy były zaopatrzone w cztery palce, a tylne tylko w trzy.
Szkielet przodka konia z kopalni Messel koło Darmstadt
 Z biegiem czasu, lasy w których mieszkały dzikie prakoniki zaczęły zanikać i przekształcać się w rozległe stepy. Dlatego koniki musiały wytworzyć u siebie mocne zęby,
 zdolne do rozdrabniania stepowej trawy. Ponieważ rozległe puste przestrzenie nie mogły dać konikom praktycznie żadnego schronienia, musiały się one nauczyć szybko i sprawnie uciekać przed
 czyhającym wrogiem. Palce u kończyn koników stopniowo zanikały aż pozostał jeden - otozony grubą warstwą rogową. Wtedy też zaczęły się one łączyć w stada, by lepiej bronić siebie i młode.
Koniowate pojawiły się ok. 1 mln lat temu, natomiast do naturalnych warunków dostosowały się już ok. 0,5 mln lat przed pojawieniem się na ziemi człowieka.
I tak właśnie powstała (przez liczne formy pośrednie tj. Mesohippusy, Merychippusy i Philohippusy) rodzina koniowatych i jej najważniejszy dla koniarzy przedstawiciel - koń domowy.
Zanim jednak udomowiono konia minęło wiele lat... Przed udomowieniem konia jednak istniały 4 łatwo dające się rozróżnić typy pierwotne.

Kuc typu 1. (północny)
Było to zwierzę średniej wielkości, mocne, wysokości 120 cm, występujące na obszarze od Europy Północnej do wschodniej Azji. Warunki klimatyczne sprawiły, że zasiedliło także północną Hiszpanię,
 Irlandię i Azję Mniejszą. Budowa ciała kuców północnych predystyngowała je do życia w klimacie zimnym i wilgotnym, o skromnej ilości pokarmu. Długa sierść miała barwę ciemnobrązową,
 rozjaśnioną w dole ciała, okolicach pyska i oczu. Silne, krótkie kończyny o mocnych stawach i twardych, małych kopytkach nosiły ciało w harmonijnym ruchu. Za przedstawiciela kuca czystego
typu 1 można uważać rasę Exmoor, gdyż ma wszystkie jego typowe cechy.

Kuc typu 2.
Miały one 140 -170 cm wysokości w kłębie, były bardziej masywne i mocniejsze niż kuce typu 1, ale o podobnej budowie ciała. Podobnie jak tamte przystosowane do skąpego pożywienia i
surowego klimatu, były jednak mniej ruchliwe. Umaszczenie było prawdopodobnie siwo brązowe lub brązowe z ciemną pręgą grzbietową i ciemnym pręgowaniem kończyn, a w zimie wyraźnie
jaśniejsze lub zgoła białe. Przedstawiciele tego typu są przypuszczalnie przodkami kuca jakuckiego i Highland. Koń Przewalskiego mógł być z nim blisko spokrewniony.

Koń typu 1.
Obszar występowania większego z dwóch typów koni południowych rozciągał się od Azji do Europy Południowej i Ameryki Północnej.
Siwo-brązowo- lub żółtawo bułana sierść była krótka i delikatna, gdyż nie musiała chronić konia przed ostrym klimatem. Często występowały cechy pierwotnego umaszczenia - ciemna pręga
 grzbietowa lub pręgowanie kończyn. Wzrost tych koni wynosił 140 - 160 cm, być może nawet więcej. Charakterystyczni przedstawiciele tego typu to : koń berberyjski, kuc Sorraia i koń
achał-tekiński.

Koń typu 2.
Ten mniejszy z dwóch typów koni osiągał w kłębie wysokość 120 cm. Jego zasięg obejmował całą strefę subtropikalną od Azji Południowej przez Bliski Wschód do Egiptu.
Koń typu 2 miał małą, suchą głowę, duże oczy i nozdrza oraz małe uszy. Głowę i szyję zwierze nosiło wysoko, stroma łopatka i poziomy zad umożliwiały mu szybki i wytrwały galop.
 Umaszczenie nie jest znane, ale prawdopodobnie było jasnobrązowe, bułane lub izabelowate. Podczas wędrówek konie typu 2 spotykały się i krzyżowały z kucami typu 1, w rezultacie czego
powstały tarpany. Konie typu 2 uważa się za przodków ras orientalnych, a za względnie czystego ich przedstawiciela uznaje się kuca kaspijskiego.
Źródło:  http://www.konie.miscior.pl/ewolucja/index.htm