Półsiad.
Ten rodzaj dosiadu należy do odciążającego grzbiet konia. Stosowany jest przy zajeżdżaniu młodych koni, jak i w sporcie - skoki przez przeszkody. Formami przejściowymi jest siad remontowy,
odciążający, myśliwski, skokowy.
Dzięki niemu możliwa jest zmiana środka ciężkości, zaś przejścia pomiędzy różnymi stopniami odciążenia są płynne. Do tego dosiadu należy skrócić strzemiona ( konkretnie długość puślisk) o 2
lub 3 dziurki, i najbardziej nadają się do niego siodła skokowe, bądź wszechstronne - ze względu na wysunięte do przodu tybinki pozwalające na poprawne oparcie kolan i przyjęcie półsiadu.
„Fundamentem półsiadu jest mocno zamknięte kolano, niezmienna pozycja łydki i sprężynujący do dołu staw skokowy" - Wacław Pruchniewicz.
Kolana - w związku ze skróconymi pośliskami kąt zgięcia kolana jest również mniejszy, dodatkowo są one mocno zamknięte przy poduszkach kolanowych co jak było wspomniane wcześniej
stabilizuje dosiad.
Strzemię - stopa jest ułożona w nim głębiej aniżeli w dosiadzie ujeżdżeniowym i znajduje się pod najszerszym miejscem stopy.
Pięta - stanowi najniżej położony punkt, do tego elastyczny staw skokowy stabilizują pozycję łydki i zwiększają stopień oparcia w siodle.
Tułów w związku z ugięciem w biodrach jest pochylony do przodu w stronę szyi konia, kręgosłup powinien być wyprostowany jak w dosiadzie ujeżdżeniowym.
Pośladki - nie mają kontaktu z siodłem ale siedzisko znajduje się jak najbliżej siodła by zapewnić równowagę.

DOSIAD STIPLOWY
Charakterystyczny jest on dla zawodów WKKW (pełne zawody), gdzie na odcinku stipla jeździec ma bardzo skrócone strzemiona co powoduje, że jest to dosiad maksymalnie odciążający
kręgosłup konia i powoduje to ułożenie siedziska mocno ponad siodło, zaś ciężar jeźdźca przejęte są przez kolano i stopy. Kolana i łydki ustawione są praktycznie w pionie co pozwala na
utrzymanie równowagi. Ręka i staw łokciowy podążają cały czas za ruchem szyi konia powodując że jego nos jest ustawiony poza pionem.

Błędy dosiadu jeźdźca
Przyczyny błędów w dosiadzie mogą być różne: np.:
-przyswojenie błędnych podstaw lub złe nawyki
-niedostateczne rozluźnienie jeźdźca
-wady postawy, np. garbienie się, krzywizny kręgosłupa, przerosty mięśniowe, słabe mięśnie brzucha
-brak poczucia rytmu
-złe i niedopasowane siodła, a także siodła, które na wskutek długotrwałego i niewłaściwego użytkowania utraciły swoją pierwotną formę
-brak korekty ze strony instruktora

Wyróżnia się:
DOSIAD FOTELOWY, jeździec siedzi za bardzo z tyłu, podciąga uda i kolana do góry, może to wynikać ze zbyt krótkich strzemion. Dosiad ten powoduje, że część lędźwiowa kręgosłupa
staje się mało elastyczna, co zakłóca podążanie za ruchem konia, jeździec garbi się, wyciąga głowę do przodu, nie utrzymuje jej prosto i staje się ona niespokojna, ponad to jeździec traci
niezależność ręki i "wisi" na wodzy.
DOSIAD WIDŁOWY, ciężar jeźdźca spoczywa zbytnio na udach i pachwinach, łydki uciekają do tyłu, kręgosłup często jest wklęsły. Dosiad ten powoduje brak solidnego fundamentu, jakim
jest zrównoważony dosiad, kości kulszowe i mięśnie siedzenia nie znajdują się "głęboko w siodle" i uniemożliwia to użycie poprawnych pomocy ciężarem. Pomoce aktywizujące stają się zbyt
słabe, w galopie jeździec uderza siedzeniem w siodło.



Błędy w półsiadzie wynikają ze zbyt małego lub nadmiernego podążania za ruchem konia lub z niedostatecznej równowagi i nieodpowiedniej zmiany środka ciężkości.