stanie czy też źle dopasowany, może utrudniać jazdę. Dobre siodło ułatwi naukę poprawnego dosiadu i umożliwi równomierne rozłożenie ciężaru ciała po obu stronachgrzbietu konia. Uzda powinna być wykonana z miękkiej skóry i zawsze czysta. Poszczególne rodzaje kiełzna rozmaicie oddziałują na bezzębną krawędź żuchwy.
**Uzda tzw. ogłowie
Uzda jest to zestaw połączonych sprzączkami skórzanych pasków, które utrzymują kiełzno w odpowiednim miejscu w pysku konia. Do kółek kiełzna są przypięte wodze.
*Uzda z nachrapnikiem hanowerskim
1. kiełzno typu wędzidłowego
2. wodze
3. pasek policzkowy
4. policzko nachrapnika
5. nachrapnik
6. podbródek
7. podgardle
8. nagłówek
9. naczółek
Nagłówek - reguluje ułożenie kiełzna w pysku.
Naczułek - zapobiega zsuwaniu się uzdy do tyłu.
Paski policzkowe - łączą nagłówek z kółkami kiełzna.
Podgardle - zapobiega przesuwaniu się uzdy do przodu.
Nachrapnik - wspomaga działanie kiełzna.
Kiełzno - zazwyczaj najlepszym kiełznem dla konia jest wędzidło. Wędzidło o cienkich ogniwach ostrzej działa na pysk konia niż wędzidło o grubych ogniwach.
Najłagodniejsze są wędzidła gumowe.
Wodze - umożliwiają jeźdźcowi oddziaływanie na pysk konia.
Rodzaje wędzideł:
Są różne rodzaje wędzideł. Tak jak w przypadku tranzelek, każde z nich ma inną funkcję. Wędzidła łamane, czyli te, z którymi spotykacie są na codzień, zostały
wymyślone przez osobę, której widocznie zależało na tym, aby koń mógł swobodnie pić wodę z metalem w pysku :) Jest ono dla konia najwygodniejsze, jednak oddziałowuje
najlżej ze wszystkich dostępnych wędzideł. Aby wzmocnić jego działanie, wymyślono "wąsy". Zapobiegają one zbytniemu przesuwaniu się wędzidła w pysku, a także
zapewniają czulszy kontakt. Są oczywiście różne rodzaje "wąsów'.
Kolejną, udoskonaloną wersją wędzidła łamanego, jest wędzidło pessoa. Składa się ono z czterech kółek, z czego jedno służy do przytrzymywania pasków policzkowych,
drugie do przytrzymania wędzidła w pysku konia, a pozostałe dwa do podpięcia wodzy. Jeździec używający tego wędzidła ma więc do wyboru dwa kółka, których użycie
powoduje mocniejszy kontakt I silniejszy nacisk na pysk konia. Tego wędzidła powinni używać tylko doświadczeni jeźdźcy.
Podobne działanie ma pelham, który nie ma wprawdzie tak mocnego działania jak munsztuk, jednak jest silniejszy od zwykłego wędzidła. Posiada bezpośrednio
przymocowane do wędzidła czanki posiadające po dwa otwory na wodze.
Innym rodzajem wędzideł, są wędzidła proste, czyli składające się tylko z jednego ogniwa. Mają one mocniejsze działanie I są stosowane najczęściej przy treningu koni,
oraz w sporcie, zwłaszcza w ujeżdżeniu I powożeniu.
Najbardziej znanym kiełznem prostym jest munsztuk. Jest to kiełzno nakładane dodatkowo obok wędzidła. Do niego przymocowana jest także osobna para wodzy, co
umożliwia jeźdźcowi oddziaływanie jednym, drugim bądź obydwoma naraz. Składa się on ze ścięgierza i czanek zaopatrzonych w haczyki do mocowania łańcuszka, który
poprzez ramiona czanek tworzy dodatkowy ucisk na szczękę konia. Pozwala on dobremu jeźdźcowi lepsze oddziaływanie na zwierzę.
Poza tymi standardowymi wędzidłami, są także takie, których używa się tylko na parady, lub takie, które zostały zaprojektowane specjalnie dla jednego konia.
*SIODŁA
Są różne rodzaje siodeł. Każde z nich jest przeznaczone do innej dyscypliny jeździeckiej. Najczęściej spotykanym rodzajem są siodła wszechstronne. Są idealne do rekreacji, dla
osób, które oczekują od siodła wygody i stabilności. Siodła tego typu mają dosyć głębokie siedzisko oraz wysoki łęk. Poduszki kolanowe są miękkie i średniej wielkości. Siodła
ujeźdźeniowe są z reguły większe i cięższe. Mają także głębokie siedziska, ale ich poduszki kolanowe wyglądają zupełnie inaczej niż w siodłach wszechstronnych. Są długie i
płaskie, co umożliwia czulszy kontakt z koniem i lepsze oddziaływanie na niego. Siodła ujeźdźeniowe są bardzo wygodne. Podpina się do nich specjalne popręgi, przeznaczone
tylko do ujeżdżenia.
Kolejnym rodzajem siodeł są siodła skokowe. Tutaj nie jest najważniejsza wygoda, tylko lekkość. Siedziska takich siodeł są płytkie i mało stabilne, a poduszki kolanowe małe
i dosyć twarde. Generalnie siodła te są małe, więc niezbędna jest dobra równowaga jeźdźca.
Najrzadziej w naszym kraju spotykanym typem siodeł są siodła westernowe. Dyscyplina western nie jest u nas tak dobrze rozwinięta jak w innych krajach, niemniej jednak
w niektórych stadninach preferowana jest właśnie jazda w stylu western. Siodła te są najwygodniejsze ze wszystkich wyżej wymienionych. Zostały stworzone po to, aby
nawet podczas długiej i męczącej podróży stwarzać komfort dla jeźdźca. Charakteryzują się one głębokim, odpowiednio wyprofilowanych siedziskiem, wysokim łękiem, oraz
stabilnymi strzemionami, które stwarzają komfortowe warunki dla zmęczonych długą jazdą nóg jeźdźca.
siodła wyścigowe. Są bardzo małe, bardzo lekkie I bardzo niewygodne. Ale to są właśnie ich zalety, dzięki którym konie mogą biec szybciej I nic im nie przeszkadza.
*Łęk przedni - chroni kłąb konia
Łęk tylny - zapobiega opieraniu się siodła o kręgosłup konia
Poduszki podbicia - chronią koński grzbiet
Popręg - mocuje siodło na grzbiecie konia, musi być bardzo mocny.
Poduszki kolanowe - stabilizują położenie nogi jeźdźca*Siodło
1.łęk przedni
2.łęk tylny
3.poduszki podbicia
4.popręg
5.strzemię
6.puślisko
7.tybinka
8.poduszka kolanowa
9.wycięcie przedniego łęku
~Siodła do jazdy w terenie
Nowoczesne siodło terenowe z pochodzenia kulbaki wojskowej z pełnym osprzętem umożliwiający wielodniowe wyprawy. Trekker oferuje zarówno jeźdźcowi, jaki koniowi
najwyższy komfort jazdy nawet podczas wielodniowych wypraw. Przez specjalną konstrukcję poduszek i wysoko zawieszone siedzisko, grzbiet koński zachowuje pełną
swobodę ruchu, i zabezpieczony jest przed urazami i otarciami. Lekkość siodła, miękkość siedziska oraz możliwość przymocowania do niego wielu dodatków, jakie Trekker
posiada są jego niepowtarzalnymi walorami.
Lekka, bezpieczna, wygodna kulbaka przeznaczona do jazdy w terenie. Ma możliwości przymocowania toreb i sakw. Dostosowana do podpinania popręgów krótkich przez
przedłużone przystuły. Strona przylegająca do boku konia jest wyłożona sztucznym futrem
*WODZE POMOCNICZE
Wyróżniamy kilka rodzajów wodzy pomocniczych. Najbardziej znaną wodzą tego typu jest wytok. Wytok przymocowuje się po obu stronach do wodzy i do popręgu(na szyi jest także pasek trzymający w jednym miejscu całą "konstrukcję" :). Zapobiega on zbytniemu podnoszeniu głowy przez konia. Najczęściej stosowany przy
niespokojnych, młodych koniach i w sporcie. Istnieje także wytok sztywny, który jest przymocowywany bezpośrednio do kółek wędzidła (lub kawecanu) i nie pozwala
koniowi wysoko unosić głowy.
Jest jeszcze jeden rodzaj wytoku, o którym niestety niewiele wiem, ale jest stosowany w powożeniu. Przymocowuje się go do górnej części tranzelki i podpina do pewnych
pasków na grzbiecie. Jest dla konia bardzo niewygodny, ponieważ zmusza do unoszenia głowy wysoko do góry. Stosowany jest tylko i wyłącznie dla "upiększenia" konia.
Jak tylko dowiem się na jego temat czegoś więcej, zamieszczę informacje na stronie.
Wodzą pomocniczą, która zna chyba każdy, są wypinacze. Są to dwa paski, nie połączone ze sobą, które przypina się do kółek wędzidła i do popręgu. Za pomocą wypinaczy
uczy się konia zbierania. Na koniu, który ma mocno podpięte wypinacze nie powinno się jeździć, ani tym bardziej skakać. Można mu wtedy zrobić dużą krzywdę.
Są wypinacze skórzane i gumowe. Te drugie są według mnie lepsze, ponieważ nie ograniczają tak bardzo ruchów głowy konia.
Wodzą pomocniczą, używaną przeważnie przez doświadczonych jeźdźców, jest czarna wodza. Wychodzi ona z rąk jeźdźca, przez kółka wędzidła i jest przymocowana
do popręgu. W przeciwieństwie do wypinaczy, na czarnej wodzy można jeździć i właśnie tak się ją najczęściej stosuje (można pracować na niej z ziemi). Służy do nauki
zbierania konia, w tym podstawiania nóg pod kłodę (większego zaangażowania zadu do pracy).
Zarazie to by było na tyle.
*POMOCE JEŹDZIECKIE-POMOCE NATURALNE
Łydki - każą koniowi przyspieszać, utrzymują go na prostej trasie bądź nakazują wykonanie skrętu.
Ręce - służą do kierowania koniem. Wrażliwą i czułą ręką łatwo możemy utrzymać stały kontakt z psykiem konia.
Dosiad - mięśnie krzyża, pośladków i łydek służą do popędzania konia oraz do przygotowania go do wykonania przejść.
Głos - należy go używać oszczędnie, aby pochwalić, skarcić lub uspokoić konia.
POMOCE SZTUCZNEPalcat, ostrogi - jeżeli koń nie reaguje na naturalne pomoce, możemy użyć pomocy sztucznych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz